امام حسن مجتبی علیه السلام:
قیلَ فَمَا الفَقرُ؟ قالَ: شَرَهُ النَّفسِ إلى کُلِّ شَیءِ؛
از حضرت پرسیده شد: حقیقت فقر چیست؟ فرمودند: آزمندى نفس به هر چیز...
خدای متعال انسان را مختار آفریده ودر تمامی تصمیم های خیر وشر دست افراد برای ارتکاب یا دوری از آن کار باز است واگر شخصی مجبور واکراه بر کاری شود،اگر بارضایت مندی آن کار را مرتکب نشده باشد بازخواستی در برابرآن نخواهد شد.
اما در لابه لای جان انسانی که حقیقتی الهی دارد؛نفس قرار داده شده که اقسام آن را همه آگاهند...
در مرتبه ما که عموم مردم وعوام انسان ها هستیم بیشترین کارایی را نفس اماره دارد وگاهی نفس لوامه که مبحثی مفصل است.
اما مهمترین چیزی که انسان را در نهایت دارایی و غنای ظاهری محتاج وفقیر می‌سازد،آزمندی وحرص وطمع برای هرچیزی است که حقیقتا بیماری مهلک وکشنده است.
تنها راه درمان آن هم توکل به خدای متعال وقناعت است.
قناعت کم استفاده کردن نیست درست استفاده کردن است،
درست استفاده کنیم تا فقیر نباشیم تا حسرت نخوریم.
............................................................
گزیده تحف العقول، ح83
